top of page

Viering 25 jaar en meer Gothaer kinderkoor

Vrijdag 12 september

Lang keken we er naar uit maar toch wel met de nodige spanning. Vooral de laatste dagen steeg de adrenaline boven aanvaardbare peilen. Als je door een koor uitgenodigd wordt dat banden heeft met vele Europese topkoren dan weet je immers niet wat je te wachten staat. Was het nu het niet aflatende gevoel dat er een DVD moest gebrand worden met een video van ons bezoek aan het jubilerende koor (en een computer die eivol zat en dus de film weigerde te renderen) of het feit dat het bijwonen van hun 15 jarig jubileum abrupt verstoord werd door een tragisch sterfgeval dat oorzaak was van deze adrenaline opstoot, ik weet het niet. Jolien, Jolien en Karolien waren er helemaal klaar voor, zeker na enkele extra repetities waar we zo goed mogelijk een kwartet probeerden te vormen. We kozen voor het Vlaamse lied” Ik zing in de schaduw’, voor ‘Perhaps Love’ van John Denver en het spreekkoor ‘Bay Dooka’ van de Canadese componist Nancy Telfer.


De rit naar Gotha met een tot aan de nok geladen auto verloopt gezellig. Stipt om 15.00 uur komen we zoals gepland aan. De verwelkoming is hartelijk. Kort vraag ik Klaus of we ons geschenk dezelfde avond overhandigen maar dit blijkt voor de zaterdag bestemd te zijn. Na een korte rustpauze in ons hotel maken we ons klaar voor de verjaardagsparty. Bij aankomst in een gezellig versierd lokaal worden we onmiddellijk geconfronteerd met mevrouw Wolf die informeert naar Lisa van de bakker. Zelfs na 12 jaren is zij het bezoek aan Overpelt allerminst vergeten. Discipline is nog steeds troef in de voormalige DDR want zelfs na anderhalf uur lofbetuigingen en speechen blijven de kinderen rustig en braaf op hun stoel zitten. Braaf worden wij verzocht enkele liederen te zingen. Voor ons echter was het de beurt aan enkele meisjes van het koor van de Roemeense radio en tv onder leiding van Eugenia Vacarescu Necula. Zij is een fenomeen. Zij haalt haar geschenk boven en begint een ode aan het jubilerende koor te geven. Gelukkig waren ook wij toch een beetje argwanend wat geschenken betreft en hadden we enkele doosjes pralines en onze DVD in een tasje gestopt. Nu stonden wij in het middelpunt van de belangstelling. Mijn beste Duits werd uit de kast gehaald terwijl mijn maag zich weer eens omdraaide en onze kelen werden gesmeerd. Yes, gelukt. De avond werd gezellig afgesloten in de bar van het hotel waar we verder kennis maakten met Gunther Berger en Wolfgang Berger.


Zaterdag 13 september

Een stralende zon en een vriendelijke gids begeleidde ons enkele uren door het mooie Gotha. Een bezoek aan het slot Friedenstein is werkelijk de moeite waard. Buiten een prachtige verzameling werken van Lucas Cranach ontdekten we ook enkele werken van onze eigen Rubens. Toeval of niet maar tijdens de lunch kwam ik naast Eugenia te zitten die een klein beetje Engels en vlot Frans kon spreken. Aan een volledig Duits georiënteerde tafel niet echt gezellig. Frans is nu nooit mijn sterke punt geweest en bovendien bestoft geraakt sinds mijn middelbare schooltijd maar verstaan dat lukte wel. Het lukte om een gesprek aan te knopen. Mijn Frans bleek voor de Duitsers genoeg om mij voor de rest van de tijd tot tolk te bombarderen. We ontfermen ons met veel plezier over Eugenia en begeleiden haar naar het concert. Bijna ging ons imago de mist in toen ik na een toiletbezoek op straat kwam met Ria en Eugenia en enkele bezoekers me wezen op het toch wel eigenaardige model van mijn kleed (dat was namelijk gedeeltelijk verstrikt geraakt in ….). Gered op naar het Cultuurhuis. Verrassen wilden we ze met onze Bay Dooka met zelf verzonnen gebaren en met een affiche waarop we een verzameling van foto’s van onze contacten door de jaren op geprint hebben. (met dank aan Catalpa voor het snel en prachtig printwerk). Het concert was indrukwekkend en origineel. Moeders die ooit bij het koor zongen traden op met hun dochters en voormalige koorleden zongen samen alsof ze nog wekelijks repeteerden. De show werd vooral gestolen door Klaus Hähnel met zijn prachtige solo vela, vela. Karolien krijgt er nog de slappe lach van. En dat Maarten en zijn vriend twee handen op een buik zijn, dat werd duidelijk na het lied ‘Ein Freund’. Tweemaal voerden we dezelfde show op met speechen en alles inbegrepen. Toen we bij het tweede concert opkwamen en diagonaal over het podium liepen om aan de ander kant te verdwijnen in de coulissen zorgde dit wel voor de nodige hilariteit. (onze partituren stonden daar). Tussen de twee concerten werd er gebabbeld en even naar toilet gegaan. Gelukkig zijn er nog zo attente mensen die me wijzen op …. de originaliteit van… mijn kleed. Het officiële is gelukt nu is het tijd om te ontspannen tijdens het koorbal.

Ze weten wel van aanpakken in Gotha. In een mooie zaal stond alles opgesteld en werd er een echt gemonteerde videofilm getoond daarna brak … het lawaai los. Met enkele verplaatsen we ons naar een naburige ruimte waar gezellige gesprekken plaatsvonden. Muzikanten willen echter hun oren beschermen en dus werd er beslist om naar het hotel weer te keren en de rest aan de jeugd over te laten. De avond werd afgesloten met filosofische gesprekken over kunst, muziek en literatuur in het selecte gezelschap van Jurgen Golle, Gûnther Berger en Wolfgang Berger met zijn vrouw.


Zondag 14 september

8.30 uur ontbijt. Klaus had na het ontbijt het droevige nieuws dat het Gothaer kinderkoor na juni 2004 ophoud met bestaan. Na vele jaren dienst gaat Klaus op welverdiend pensioen maar is er geen opvolger meer. De redenen zijn van allerlei aard maar één van de voornaamste reden is toch wel dat er na de val van de muur een totaal andere maatschappij is ontstaan waar kunst niet meer zo belangrijk is. Waarom klinkt mij dit allemaal zo bekend in de oren? Het koor komt voor de zangers al maar minder op de eerste plaats waardoor het zeer moeilijk wordt om eenzelfde kwaliteit te handhaven. Ik herken de problemen maar al te goed en besef nog beter als zij zelf dat dit nog maar het begin is van een verandering. Ook de Roemen ervaren dit probleem. Steeds minder geld wordt er vrijgemaakt voor kinder- en jeugdkoren. Dat onze Vlaamse koren veelal draaiende worden gehouden door idealisten die geen frank verdienen (de zogenaamde betalende dirigenten) is voor de voormalige Oostblokkers onbegrijpelijk. Jammer dat daar momenteel een schat aan ervaring dreigt verloren te gaan. Hoe jammer ik het ook vind, toch begrijp ik Klaus zijn standpunt. Je carrière kan je immers beter op een hoogtepunt beëindigen dan de aftakeling te moeten meemaken. Misschien mag dit een pleidooi zijn om er op te wijzen dat niet alles in de voormalige Oostblok landen fout was, misschien kunnen wij die arrogantie beter achter ons laten en proberen over te nemen van hun wat daar beter was als hier: met name de opvang van jongeren en het cultuuronderwijs. Wolfgang Berger is geboeid en een beetje nieuwsgierig, hij zou graag een keertje een repetitie komen doen bij Kiliana. Wij kijken er alvast naar uit.

Tijd om huiswaarts te keren. Het afscheid gebeurt sereen en wij rijden prompt de verkeerde kant op. Nog maar een blokje rond dus. En de trip… die verliep zoals ik ze voorspelde: eerst babbelen, dan eten, dan konden onze jongelui slapen en tenslotte werd het hele concert nagezongen met Vela als bisnummer.

0 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven
bottom of page