Woensdag 22 augustus
Onder een druilerige regen sijpelden de eerste kinderkoorleden binnen. Wij zouden naar het ‘Land van Ooit’ trekken in Tongeren.
Het land was intussen reeds flink berucht en niet meer uit de dagelijkse krantenverslaggeving weg te slaan. Een grondige bestudering van de buienradar deed het ons toch wagen naar Tongeren te trekken.
Het land van Ooit leek een beetje verlaten met slechts een tiental auto’s op een groot parkeerterrein. De gezellige verwelkoming door de Ooiters bracht dadelijk wat sfeer in de groep. Fier stapten ze op de rode loper en mochten wij volwassenen er naast lopen. Wij begonnen het ergste te vrezen ;).
De grote inkomhangaar was versierd met kleurrijke luchters zoals er een tijdje geleden nog hopen bij Blokker te koop aangeboden werden.
Een rare mengelmoes van Galliërs Romeinen en prinsen, prinsessen en lakeien maakte ons toch wel wat argwanend. Intussen bleef het buiten regenen waardoor enkele theaters naar binnen verplaats werden. Arme sap de aardwortel of zoiets kon ondanks haar behoorlijk vals zingen de kinderen in haar verhaal meesleuren. Ik kreeg een beetje compassie met het wicht en spoorde de kinderen aan om haar wat te ondersteunen in haar zang.
Bij de plaatselijke schoonheidsspecialiste maakte het hele koor de afspraak om de nagels te laten lakken. Hun teleurstelling nadien was dan ook groot toen ze beseften dat het enkel fictie was. Intussen waren de hemelsluizen boven Tongeren een beetje gesloten waardoor we ook de rest van het park konden bezoeken. We wandelden gezellig door een spookbeest, hoewel iedereen zich afvroeg of het een spook was.
We zochten onze weg door het 50 cm hoge coniferen doolhof en roeiden met zijn allen naar Australië en terug. Dan ontdekten we de waterglijbaan, geweldig vonden de kinderen het. Jammer genoeg waren de bootjes die je zelf naar boven moest sleuren zo zwaar dat het onbegonnen werk was om een paar keer naar beneden te glijden. Een aantal kermisattracties en springkastelen in een grote hangaar werden door het publiek fantastisch gevonden (alleen wie heeft het daar voor het zeggen en waar is de link????).
Op naar het Romeinse theater waar tijdens een paardenshow de paarden werkelijk de show stalen, alleen wat dat bed op het einde kwam doen dat hebben we nog steeds niet begrepen. Het poppentheater was voor ons al even onbegrijpbaar, wat deed dat paard daar en wat die persoon of was het symbolisch??? (een optreden voor een man en een paardenkop??) Misschien zijn wij als volwassenen te kritisch want ondertussen had het koor toch de grootste lol. De hemelsluizen bleven dicht voor de rest van de dag.
Al filosoferend liepen we door het park en bedachten we wat er allemaal beter kon. Het leek ons geweldig om die dingen allemaal te mogen uitdenken en in een thema te mogen werken maar waarom zijn er hier 2 thema’s die totaal niet bij elkaar passen. Veel inkomgeld voor een park wat je zeker na 1 bezoek gezien hebt, jammer voor de vele vriendelijke personeelsleden.
Na het afscheid aan de Ooiters naar de BBQ aan huis. Hongerig was iedereen en smaken dat dat deed. Er werden vele spelletjes gespeeld, gelachen en gebabbeld. Om half 12 gingen de lichten uit en werd het toch wel bedtijd voor iedereen. Slapen met een 30-tal kinderen en jongeren in je huis is altijd een beetje een avontuur. Gelukkig mochten ook wij een 6-tal uurtjes van enige nachtrust genieten.
Donderdag 23 augustus
Na een verkwikkend ontbijt mochten de jongsten thuis gaan uitrusten terwijl de oudsten reeds klaarstonden om gedropt te worden.
Op naar de testbaan van Lommel en dan TE VOET terug en dat na zo een korte nacht. Het avontuur wenkte: met kaart en kompas op pad.
Het weer was prachtig, de sfeer opperbest! Natuurlijk weken we af van de rechte weg maar met enige vertraging vonden we toch onze picknick.
Niks smaakt heerlijker dan een Kiliana picknick buffet dat Thoke, Gerda en Erik midden in de Overpeltse bossen hadden klaar gezet. De vermoeidheid werd stilaan wel duidelijk zichtbaar. Het besluit was dan ook snel gemaakt vanaf hier de kortste weg naar huis!
Het zwembad van Luc en Annick wenkte! Heerlijk was dat om na een lange wandeling in het koele water te plonzen en je opnieuw kind te voelen. De watergevechten tussen Hilde en mij deed menig jongere misschien de wenkbrauwen fronsen: ja hoor, op gek doen staat geen leeftijd. Moe en tevreden keerde iedereen terug naar huis.
Klaar voor een nieuw werkjaar en ‘t zal een zwaar en hopelijk ook boeiend jaar worden!